Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2009

Xωρις Θεο.


Αν ο Θεός μου έδινε λίγη ψυχή και ένα κομμάτι φωνής για να μπορέσω να μιλήσω τόσο δυνατά που να ακουστώ σε όλους τους ανθρώπους,
θα γέμιζα την χροιά μου με το πιο απλό υλικό των παιδικών μας ονείρων: την αγάπη.
Θα φώναζα για να ακουστώ στα πέρατα του αστεριού αυτού που ζούμε.
Και θα έλεγα για όσα έμαθα, όσα θα έκανα αν συνειδητοποιούσα την αξία της ζωής που μου χάρισε ο Θεός.
Θα ζούσα όσα και ότι ακόμα έπρεπε για να παραμείνω ζωντανή σε αυτό εδώ το ταξίδι.
Θα έβλεπα όσα είχα ακόμη να δω για να μαγευτώ, να ταξιδέψω και να καταφέρω να αγγίξω τον ουρανό με τα δάχτυλά μου, να τον κάνω δικό μου…
Θα μετρούσα τα χρόνια μου με στιγμές και τις στιγμές μου με χαραυγές και ηλιοβασιλέματα.
Θα μιλούσα λίγο, θα άκουγα πολύ περισσότερο και θα μάθαινα να χαμογελάω όπως κι αν έρχονταν τα πράγματα.
Θα ζούσα για να βλέπω τον ήλιο να μου χαμογελάει κάθε πρωί και δεν θα έκλεινα ούτε λεπτό τα μάτια μου για να μην χάσω ούτε λίγο από το φως που μπορεί να μου χαρίσει.
Θα ζούσα για να ακούω τον ψίθυρο των φύλλων σε κάθε σεληνόφως, μέσα στην πλάνη του αέρα. Θα ζούσα για να βλέπω τις νιφάδες χιονιού να γίνονται νερό μπροστά στο ζεστό σου βλέμμα, τον ήλιο να ανατέλλει με την δικιά σου μορφή.

Και αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία στιγμή που θα ζούσα μαζί σου,
απλώς θα έψαχνα το πιο όμορφο λουλούδι και θα στο χάριζα- πάντα κοιτώντας σε κατάματα, χάνοντας και ξαναβρίσκοντας τον εαυτό μου μέσα σε αυτή την λάμψη που τόσο καλά γνωρίζω.
Θα εκτιμούσα απεριόριστα κάθε χαμόγελο που απλωνόταν γύρω μου, και θα μάθαινα σε όλους πώς είναι να κοιτάζεις τον κόσμο με τα μάτια ενός παιδιού.
Θα διέσχιζα τον κόσμο ολάκερο στο παιδικό αυτό βλέμμα, ένα ταξίδι χωρίς τέλος, η πιο όμορφη απόδραση…
Ότι κακό και άσχημο θα το κοιτούσα χωρίς να το βλέπω και ότι όμορφο θα το αγαπούσα χωρίς καμιά υστεροβουλία.
Αν είχα λιγάκι ψυχή… θα άκουγα με προσοχή κάθε μουσική, κάθε αψεγάδιαστο ήχο και κάθε μελωδία που θα προερχόταν από τις χορδές της φωνής σου.
Θα ζούσα για να κοιτάζω το ατέλειωτο μπλε του ουρανού και να ακούω την απόκοσμη σιωπη.
Το τώρα μου θα διαρκούσε για πάντα, γιατί θα ήξερα πια πως ο κόσμος είναι πολύ μεγάλος ενώ ο χρόνος τόσο- τόσο ελάχιστα μικρός...
Θα έδινα αξία στην κάθε νέα μέρα για την ευκαιρία που μου δίνει να δείχνω στους αγαπημένους μου ανθρώπους πόσα πολλα σημαίνουν.
Θα μετρούσα τις γραμμές του ουράνιου τόξου, όχι για να βεβαιωθώ πως οι γραμμές παραμένουν ακούραστες επτά αλλά για να δώ αν στα μάτια μου οι αποχρώσεις κάθε φορά αλλάζουν.
Θα μάθαινα να διακρίνω την αδιάκριτη λάμψη που καβαλάει μαζί της η νύχτα, και θα έλεγα στους ανθρώπους ότι τα αστέρια λάμπουν καλύτερα όταν δεν υπάρχει φεγγάρι. Θα αγαπούσα ξανά και ξανά το πρωινό φως της αυγής αφήνοντας το να μου αλλάξει την όψη της κάθε ημέρας γιατί ο ήλιος – υπάρχει και χαμογελάει κάθε πρωί. Άνοιξε τα μάτια σου και δες τον.


*Ο συγγραφέας του παραπάνω κειμένου είμαι εγώ.Το έγραψα σε μια πολυ σημαδιακή περίοδο της ζωής μου- αυτός ειναι ενας απο τους λόγους που το αγαπάω τόσο πολύ.

(Το σχολείο μου θα το έστελνε σε ένα συγγραφικό διαγωνισμό, η συμμετοχή μου δυστυχώς ακυρώθηκε λόγο καθυστερησης της αίτησης)

ThankQ for reading.





2 σχόλια:

  1. Ω, είναι μαγευτικό. Πραγματικά κρίμα που ακυρώθηκε η συμμετοχή σου.
    Παντως, ακόμα κι έτσι, δε χάνει ούτε λίγο από την αξία του. Συγχαρητήρια για τον πολύ ωραίο σου λόγο, μα πανω απ' όλα για τις αναζητήσεις σου.
    Καλησπέρα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σ'ευχαριστώ πολύ!
    Καλή σου νύχτα(:

    ΑπάντησηΔιαγραφή